İş hukuku, işçi ve işveren arasındaki iş sözleşmesinden doğan hak ve yükümlülükleri düzenleyen bir hukuk dalıdır. İş hukuku, işçilerin çalışma koşulları, ücret, çalışma süresi, izin, kıdem, ihbar, fazla mesai, iş güvencesi, işe iade, iş kazası, meslek hastalığı, sendikal haklar gibi konularda korunmasını sağlar. İş hukuku, işverenlerin de işçilerden bekledikleri sadakat, verimlilik, iş disiplini, rekabet yasağı, iş sırrı gibi konularda haklarını belirler. İş hukuku, işçi ve işveren arasındaki uyuşmazlıkların çözümü için yargısal ve yargısal olmayan yollar sunar. Yargısal yollar, iş mahkemeleri, bölge iş mahkemeleri, Yargıtay ve Anayasa Mahkemesi’dir. Yargısal olmayan yollar ise arabuluculuk, uzlaştırma, tahkim ve sosyal diyalog mekanizmalarıdır.

İş hukuku, Türkiye’de 4857 sayılı İş Kanunu1, 6356 sayılı Sendikalar ve Toplu İş Sözleşmesi Kanunu2, 6331 sayılı İş Sağlığı ve Güvenliği Kanunu3, 5510 sayılı Sosyal Sigortalar ve Genel Sağlık Sigortası Kanunu4 ve 657 sayılı Devlet Memurları Kanunu gibi kanunlarla düzenlenmiştir. Ayrıca, uluslararası sözleşmeler, anayasa, içtihatlar, teamüller, toplu iş sözleşmeleri, iş sözleşmeleri ve işyeri yönetmelikleri de iş hukukunun kaynakları arasındadır.

İş hukuku, işçi ve işveren arasındaki iş ilişkisini adil, dengeli ve barışçıl bir şekilde yürütmek için önemli bir hukuk dalıdır. İş hukuku, işçilerin haklarını ve menfaatlerini korumak, işverenlerin yükümlülüklerini yerine getirmek, iş hayatının kalitesini ve verimliliğini artırmak, işsizlik, yoksulluk, sosyal adaletsizlik gibi sorunları önlemek, sosyal güvenlik ve refahı sağlamak için çalışır. İş hukuku, işçi ve işveren arasında işbirliği, dayanışma, güven ve saygıyı esas alır.